موضوعِ شعر
امروز
موضوعِ دیگری ست...
امروز
شعر
حربه یِ خلق است
زیرا که شاعران
خود شاخه یی ز جنگلِ خلق اند
نه یاسمین و سنبلِ گُلخانه یِ فلان.
بیگانه نیست
شاعرِ امروز
با دردهایِ مشترکِ خلق:
او با لبانِ مردم
لبخند می زند،
درد و امیدِ مردم را
با استخوانِ خویش
پیوند می زند.
امروز
شاعر
باید لباسِ خوب بپوشد
کفشِ تمیزِ واکس زده باید به پا کند،
آن گاه در شلوغ ترین نقطه هایِ شهر
موضوع و وزن و قافیه اش را، یکی یکی
با دقتی که خاصِ خودِ اوست،
از بینِ عابرانِ خیابان جدا کند:
«ــ همراهِ من بیایید، هم شهریِ عزیز!
دنبالِتان سه روزِ تمام است
دربه در
همه جا سرکشیده ام!»
«ــ دنبالِ من؟
عجیب است!
لطفا به اشتراک بگذارید:
