مواضع مجاهدین
قسمت چهارم
جنگی که با وجود تلفات سنگینش، سران رژیم آن دوران از آن حمایت می‌کردند و بر آتش آن می‌دمیدند. پس از خروج نیروهای عراقی از خاک ایران، تنها مخالف این جنگ، سازمان مجاهدین بود. پس از ماه‌ها درگیری، جنگ عراق علیه ایران رسماً آغاز شد، در حالی که حمله ارتش عراق با توجه به تنش‌های مرزی، کاملاً قابل پیش‌بینی بود.
مجاهدین، به‌عنوان تنها نیروی سیاسی با وزن اجتماعی، از همان ابتدا نسبت به وقوع جنگ هشدار داده و تلاش کرد از تشدید تنش‌ها جلوگیری کند. آقای رجوی حتی یاسر عرفات را به میانجیگری فراخواند. در 25 فروردین 1359، مجاهدین با همراهی سفیر فلسطین در تهران، طرحی مبتنی بر احترام متقابل و حل مسالمت‌آمیز اختلافات را پیشنهاد دادند. اما خمینی تمام تلاش‌های صلح‌آمیز را ناکام گذاشت.
با این حال، مجاهدین آماده دفاع از کشور شدند. در 20 شهریور 1359 اعلام کردند برای دفاع از مرزها و مردم آماده‌اند و از عراق خواستند تا حسن نیت خود را نشان دهد. با آغاز تهاجم عراق، مجاهدین به صفوف دفاعی پیوستند و شهدایی نیز تقدیم کردند، از جمله دکتر احمد طباطبایی. در حالی که با نیروهای عراقی درگیر بودند، از سوی پاسداران خمینی نیز مورد حمله قرار می‌گرفتند.
این شرایط نشان‌دهنده فشارهایی بود که مجاهدین در جنگ از هر دو طرف تحمل می‌کردند.
