در سالگرد انقلاب ۵۷ ترجیع‌بند اظهارات و شیطان‌سازیهای ریز و درشت سران حکومت، طبق معمول در مورد «مجاهدین»، «شورای ملی مقاومت» و «رئیس جمهور برگزیدهٔ مقاومت ایران برای دوران انتقال، مریم رجوی» است. آنها با خشمی هیستریک از مقاومتی می‌گویند که در دوران میوه‌چینی، بی‌هزینگی سیاسی و آلترناتیو‌تراشی توانسته با اتکا به خلق خود و پیشتازان جان بر کف، حمایت کنگرهٔ جدید آمریکا را به دست بیاورد.
اگر از حواشی و لجن‌پراکنی‌ها صرف‌نظر کنیم، مضمون اظهارات آنها، اعتراف صریح به‌وجود یک قطب‌بندی اصلی در جامعهٔ ایران است. آنها با هزار زبان نیرویی را آدرس می‌دهند که خط‌مشی براندازی را نه در لفظ و ادعا، بلکه در کف خیابان‌ها با جدیت تمام پی‌می‌گیرد و از هیچ فرصتی برای تحقق آن غافل نیستند.
فوریت و جدیت این موضوع ما را بیش‌از‌پیش به شناخت این قطب‌بندی و تأکید بر آن سوق می‌دهد.
