جنبش دادخواهی در ایران نیز عین خود نظام یک پدیده منحصر به فرد است و رسیدگی به ده‌ها هزار پرونده‌ی جنایت علیه مخالفان و دگراندیشان به سازماندهی اداری و سال‌ها وقت و استفاده از تجارب و همکاری کشورهایی نیاز دارد که این مرحله را در تاریخ معاصر خود از سر گذرانده‌اند.
ضمن اینکه موضوع دادخواهی نه یک امر شخصی بلکه اجتماعی و همگانی و مربوط به دادستانی عمومی است و الزاما به شاکی خصوصی نیاز ندارد!
درست است که بخشی از نتایج پرونده‌های دادخواهی از جمله جبران‌های معنوی و خسارات مادی یا غرامت به خانواده و بازماندگان آسیب‌دیدگان و جانباختگان مربوط می‌شود اما اخلاق و وجدان و زندگی اجتماعی که حیات و ارتقاء جامعه بر آن استوار است، حکم می‌کند که صرفا به دلیل آسیب خود، پرچم دادخواهی بلند نکنیم بلکه دادخواه همسایه و هموطن و همنوع خود باشیم!
لطفا به اشتراک بگذارید:
