پروین فیروزان:
از سال۶۰ تا ۶۹ من در زندانهای تهران اوین گوهر دشت و قزل‌حصار بودم. در زمان قتل‌عامها به‌دلیل خصوصیت ضدبشری و ماهیت سرکوبگرشان حد و مرزی نمی‌شناختند.
یکی از خواهرانمان به اسم تهمینه ستوده را که مادرزادی یک پایش فلج بود اعدام کردند. خواهر دیگری به اسم طیبه خسروآبادی دو تا پایش مادرزادی فلج بود اصلاً حکم آزادی داشت، یک خواهرمان آفاق دک نما بیماری صرع شدیدی داشت، اصلاً مریض بود حتی به اینهم رحم نکردند. همه اینها را اعدام کردند. نکته دیگری که می‌خواستم بگویم این است که ما زمان قتل‌عامها کلاً در یک ساختمان سه طبقه بودیم که اسم آن آموزشگاه بود. در طبقه اول این آموزشگاه ۵ تا اتاق دربسته بود که دراین اتاق‌های دربسته بچه‌ها فقط برای صبحانه و نهار و شام میتوانستند بیرون بروند و ظرفهایشان را بشویند بشورند. آنها هواخوری نداشتند.
لطفا به اشتراک بگذارید:
