اصلاح ساختار اقتصادی با نگاهی به الگوهای استعماری «بای‌بک» و IPC
بحث ما در این گزارش متمرکز است روی این نکته که با توجه به تغییرات سیاسی‌ای که در کشورهای دیگر فرضا آمریکا اتفاق می‌افتد
و فرضا سیاست قدرتهای بزرگ نسبت به رژیم ممکنه تغییر کند، این وسط وضعیت مردم ایران چه می‌شود؟
و پاسخ به این سؤال البته خیلی ساده است چرا؟
چون در مملکتی که؛
اولا تمامی قدرت سیاسی را که در اصل متعلق به مردم است می‌دهند دست یک آدم غیرمنتخب به اسم ولی‌فقیه
و ثانیا تمامی مالکیت سرمایه‌ها و منابع ملی و سرزمینی را به نفع سپاه و بنیادهای بیت خامنه‌ای و آستان‌قدس مصادره می‌کنند،
خیلی طبیعی ست که دیر یا زود کار به بحران اجتماعی، شورش، قیام و انقلاب بکشد کما این‌که همین الآن هم کار به قیام کشیده و اگر کرونا وارد نشده بود، از قیام آبان و دی ۹۸ تا الآن چند قیام دیگر پا گرفته بود و رژیم را آش و لاش کرده بود!
حالا آنطرف آبی‌ها و مماشات گرها خوششان بیاید یا بدشان بیاید
وقتی مردم نه نان دارند نه آب دارند نه مسکن و نه شغل و نه کاسبی
وقتی که مملکت نه صنعت دارد و نه کشاورزی
وقتی که مملکت نود و چند درصدش یه طرف هستند و ۵- ۶ درصدش یک‌طرف دیگر
وقتی که بیشتر از نیمی از مردم زیرخط فقر هستند
وقتی ۱۴میلیون کارگر عاصی و گرسنه ایرانی که با خانواده‌هایشان می‌شوند حدود ۵۰میلیون نفر زیر خط فقر هستند!
وقتی که ۴ – ۵میلیون پرسنل دولت اعم از بازنشسته و شاغل و معلم و پرستار که با خانواده‌هایشان می‌شوند حدود ۱۰ – ۱۲میلیون نفر و همگی هم زیر خط فقر هستند!
وقتی توی همین ۶۰ – ۷۰میلیون نفری که شمردم چند میلیون جوان تحصیل کرده و بیکار وجود دارد!
وقتی که نیمی از جمعیت ایران یعنی زنان از تمامی حقوق انسانی خودشان محروم هستند!
چه کسی باور می‌کند که این رژیم می‌تواند با کمک مماشات گرایی که حتی توان دفاع عملی از منافع خودشان در برابر دیپلمات تروریست‌های همین رژیم در اروپا و در خانه خودشان را درست و حسابی ندارند، بتوانند به رژیم برای درهم شکستن قیام مردم ایران کمک کنند!؟؟
حرف اصلی البته این است. اما برای این‌که کمی هم بیشتر با شرایط عینی جامعه خودمان آشنا بشویم، نگاهی می‌کنیم به تغییرات ساختاری که رژیم در اقتصادش و به‌ویژه در بودجه نویسی‌ش ایجاد کرده...