سالهای دهه ۴۰ و دهه ۵۰ خورشیدی ،
سالهایی است که جامعه ایران با تغییرات ناشی از رفرمهای دیکتاتوری وابسته شاه یکسره تغییر چهره می داد ،
نیاز مقابله با امواج جهانی انقلابهای رهایی بخش ، شاه و حامیان خارجیش را نا گزیر از ایجاد برخی تغییرات اقتصادی اجتماعی کرده بود ،
آنها ضرورت تغییر بافت حاکمیت از بورژوا ملاک به سرمایه داری وابسته را دریافته بودند ،
و نیک می دانستند که اگر خود دست به کار تغییراتی در ساختار رو به انهدام جامعه ایران نشوند مردم با انقلابشان این کار را خواهند کرد .
به این ترتیب تحت نام اصلاحات ارضی کشاورزی سنتی نابود شد بی آنکه کشاورزی جدید و مکانیزه جایگزین آن شود.
در نتیجه امواج جوانان روستا برای کار ناگزیر از کوچ به شهرها شدند .
این وضعیت بیش از پیش به اختلاف طبقاتی و نا رضایتی های اجتماعی دامن زد .
در چنین شرایطی ورود جوانان مبارز و مجاهد به صحنه مبارزه مسلحانه با دیکتاتوری وابسته شاه ،
یکی از مهمترین نمادهای مقاومت سیاسی اجتماعی مردم ایران در برابر دیکتاتوری وابسته سلطنتی بود .
مقاومتی که در صفوف خود جایگاهی ویژه برای زنان رزمنده و پیشتاز قائل بود .زنان قهرمانی که ،
با فدای جان در برابر راه رشد وابسته و ستم سنگین طبقابی ایستادند و نوید رهایی و برابری دادند.
یکی از آن زنان قهرمان چریک فدایی خلق نسترن آل آقا بود.
وی در سال ۱۳۴۶ در رشته مهندسی برق وارد دانشکده فنی دانشگاه تهران شد.
دانشگاه در آن زمان به علت حضور فعال ۲ سازمان پیشگام فدایی ها و مجاهدین خلق نقش پیشتاز در مبارزات سیاسی داشت .
در چنان فضایی نسترن آل آقا با چریکهای فدایی خلق آشنا شد.
و در سال ۵۰ توسط حمید اشرف از رهبران چریکهای فدایی خلق عضو گیری شده و مسئولیتهای مختلفی را به عهده گرفت .
او در همین مسیر شایستگی های خود را در عمل به اثبات رساند و به الگویی برای زنان تبدیل شد .
نسترن در سال ۱۳۵۳ به عضویت مرکزیت سازمان چریکهای فدایی در آمد .
این موضع مسئولیت نشان از رزمندگی ، احساس مسئولیت و قاطعیت انقلابی او دارد .
همچنانکه ۵ سال عمر سازمانی در زمان اختناق سلطنتی نیز نشان از هوشیاری و قدرت انطباق بالای او با شرایط پلیسی آن زمان را دارد.
زنانی همچون او با زندگی متفاوت و رزم قهرمانانه خویش توانستند ،
تابوی قید و بندهای تاریخی که زنان را از درون به بند کشیده بود شکسته ،
و جایگاه شایسته زنان را در عرصه تکامل اجتماعی به نمایش بگذارد.
این زن مبارز سرانجام در تیر ماه ۱۳۵۴ به همراه ۲ تن از یارانش ،
در درگیری با مزدوران ساواک در خیابان هاشمی تهران جان فدای آزادی و برابری مردمش کرد.