مزدور غلامعلی میرزایی که از سه سال پیش به جاسوسی و خدمتگذاری برای وزارت اطلاعات مشغول بود و بارها برای شیطان‌سازی و لجن‌پراکنی علیه مجاهدین مورد مصرف قرار گرفته بود، سرانجام روز شنبه ۶دی جواز رفتن به زیر قبای ملایان و ادامه مزدوری در مرکز را از سفارت رژیم دریافت کرد و به ایران بازگشت. وی مکرراً از سوی مقاومت ایران افشا شده بود.
وزارت اطلاعات بازگشت غلامعلی میرزایی به ایران را به همکاری کامل اطلاعاتی و تبلیغاتی علیه مجاهدین در آلبانی مشروط کرده بود. بخش فارسی بی‌بی سی در ۲۰آبان ۱۳۹۸ گزارش کرد: «غلام میرزایی در جستجوی کمک به سفارت ایران در تیرانا رفته است و خانواده او هم در تهران با مسئولان مذاکره کرده‌اند. او هنوز پاسخی نگرفته است و در نتیجه بدون گرفتن شهروندی، بدون گذرنامه و در آرزوی بازگشت به خانه انتظار می‌کشد».
مزدور مزبور یک اسیر جنگی بود که نزدیک به ۹سال در اردوگاههای اسرا در عراق به‌سر برد و در حضور صلیب‌سرخ جهانی، خواهان پیوستن به ارتش آزادیبخش ملی ایران شد. او مانند سایر اسیران جنگی که خواهان پیوستن به مجاهدین بودند، سه نوبت توسط صلیب‌سرخ مورد مصاحبه انفرادی و خصوصی قرار گرفت. بعد از جنگ و اشغال عراق نیز بارها توسط نیروهای آمریکایی و نمایندگان ملل متحد، کمیساریای عالی پناهندگان و حکومت عراق مصاحبه شده بود. پس از انتقال به آلبانی هم مجاهدین او را مخیر کردند به‌دنبال زندگی مطلوب خود برود اما وی مجدداً متقاضی عضویت در سازمان گردید.
اما در سال۹۶ در ارتباط با زن و پسرش در ایران قرار گرفت و برید. علی میرزایی، پسر غلامعلی، از سال‌ها پیش با وزارت اطلاعات در ارتباط بود و بارها برای مأموریت‌های جنایتکارانه علیه مجاهدین به عراق اعزام شده بود. علی میرزایی و مادرش فرشته مهدیان از جمله مأمورانی بودند که به‌طور مکرر به همراه سایر مزدوران برای جاسوسی و شکنجه روانی مجاهدین به اشرف و لیبرتی اعزام می‌شدند.
غلامعلی میرزایی در اردیبهشت ۹۷ همراه با دو مزدور دیگر (موسی دامرودی و عظیم میش‌مست) به سفارت رژیم در آلبانی رفت و خواستار بازگشت به ایران نزد خانواده‌اش شد. اما سفارت رژیم بازگشت آنها را مشروط به جاسوسی و لجن‌پراکنی علیه مجاهدین کرد و از این پس او در همکاری با مأمور دیگری به نام حسن حیرانی وظایف محوله را انجام می‌داد. وی هم‌چنین با یک مأمور وزارت اطلاعات در داخل ایران به‌نام علی مرادی در ارتباط بود.
